ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ
Η ζωή του ανθρώπου, από τότε που αυτοεξορίστηκε από τον παράδεισο, είναι συνυφασμένη με τον πόνο και τις θλίψεις. Ο πόνος μπήκε στη ζωή του ανθρώπου, κατά παραχώρηση του Θεού. Ο άνθρωπος από την άπονο κατάσταση της βασιλείας του Θεού, βρέθηκε σε μια ζωή, στην οποία κυριαρχεί η φθορά, ο θάνατος, τα πάθη και η αμαρτία. Ο πόνος συνδέεται με την κακή χρήση της ελευθερίας από την ανθρώπινη πλευρά. Ο Θεός χρησιμοποιεί τον θάνατο για να σώσει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος που μαθητεύει στον πόνο, εξασφαλίζει τη σωτηρία του. Με τον πόνο ξεθεμελιώνεται κάθε εγωιστική ρίζα, μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Έτσι, ο άνθρωπος γίνεται ταπεινός και ευλογείται από τον Θεό. Με τον πόνο δύσκολα υπερηφανεύεται ο άνθρωπος. Μέσω του πόνου, γίνεται στάχτη μπροστά στον Θεό. Το πρόβλημα του πόνου απασχόλησε ανέκαθεν την φιλοσοφική σκέψη και τις θρησκευτικές παραδόσεις όλων σχεδόν των λαών. Το πρόβλημα αυτό απαντάται και στην ελληνική φιλοσοφία, την ιουδαϊκή παράδοση και την Χριστιανική θεολογία. Ο θάνατος δεν παρηγορείται. Μόνο ο Θεός μέσω της χάριτός Του μπορεί να παρηγορήσει. Ο άνθρωπος είναι ανθρωπίνως αδύνατον να παρηγορηθεί, κυρίως όταν χάνει το παιδί του ή, γενικότερα, όταν πεθαίνει ένας νέος άνθρωπος. Κατά τις δοκιμασίες αισθάνεται ότι ο Θεός απουσιάζει από τη ζωή του. Πιστεύει ότι ο Θεός τον ξέχασε και ότι σιωπά, επειδή τον αποστρέφεται.
Όταν ο άνθρωπος λέει ότι εγκαταλείφθηκε από τον Θεό, η πεποίθησή του αυτή είναι από ανθρώπινη εμπειρία. Ο άνθρωπος, όταν εγκαταλείπει κάποιον, το κάνει επειδή αδιαφορεί ή είναι θυμωμένος μαζί του. Με το ερώτημα της εγκατάλειψης, ο άνθρωπος προβάλλει ένα ψυχολογικό βίωμα, στη σχέση του με τον Θεό. Θεωρεί πως ο Θεός για να μην του ικανοποιεί κάποιο αίτημά του, κάτι έχει μαζί του. Θεωρεί ότι αδιαφορεί γι’ αυτόν λόγω θυμού ή αντιπάθειας. Επίσης, ο άνθρωπος μιλάει για απουσία του Θεού από τη ζωή του, όταν στον ψυχικό του κόσμο λαμβάνει χώρα ολοκληρωτική κατάρρευση των φαντασιακών εικόνων που έχει για τον Θεό. Πιστεύει ότι όποιος είναι μέσα στον χώρο της Εκκλησίας δεν μπορεί να πάθει τίποτα. Έχει μια αίσθηση της παρουσίας του Θεού, ως Εκείνου ο οποίος θα τον προσέχει από κάθε αρνητικό γεγονός της ζωής.
Το πρόβλημα του πόνου απασχόλησε, κατ’ εξοχήν, τη Χριστιανική πίστη. Αν εξεταστούν, από χριστιανική σκοπιά, οι θλίψεις, έχουν ιδιαίτερη σημασία για τον άνθρωπο, επειδή αυτές επιτρέπονται ευεργετικά από το Θεό. Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι μόνο ένα σύνολο από σάρκα και οστά, που το αποτελούν όσο διάστημα ζει, και που χάνεται με τον θάνατο και θ’ αναστηθεί, όταν ακουστεί η σάλπιγγα της έγερσης των νεκρών. Το θνητό σώμα το πήρε ο Χριστός κατά την ενσάρκωσή του για να το τιμήσει. Γνώρισε το σωματικό πόνο με τα πάθη Του, και ιδιαίτερα με τη σταυρική Του θυσία. Ο πόνος του Σταυρού τον παραμόρφωσε τόσο πολύ, που προκαλούσε φρίκη και περιφρόνηση, και όχι συμπόνοια.
Ο πόνος του θανάτου, είναι ένα βαρύ είδος ψυχικού πόνου, με ιδιαίτερες προεκτάσεις και επακόλουθα. Την ιδιαιτερότητα αυτού του ψυχικού πόνου και την οδύνη του μόνο ο Χριστός και η Εκκλησία Του μπορούν να την μετριάσουν και να την απαλύνουν. Ο Χριστός πέθανε για να μπορέσει ο άνθρωπος να ζήσει. Πέθανε για να ζήσει ο κόσμος και να παρηγορηθεί για τα βάσανα και τα πάθη του. Αυτός ο ψυχικός πόνος του θανάτου εκδηλώνεται πολλές φορές με οδυρμούς, κραυγές και δάκρυα. Το πρόσωπο που τον υφίσταται είναι πικραμένο και γεμάτο απόγνωση. Είναι πόνος βουβός, ανέκφραστος, βαθύς και ενδόμυχος, όσο κι αν ο πονεμένος προσπαθεί να μην τον εκφράσει. Είναι σκληρό και απάνθρωπο, κάποιος να εμποδίζει αυτόν που πονά, να κλάψει και να εξωτερικεύσει τον πόνο του. Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, «τα δάκρυα του θανάτου γεννούν το φόβο. Η πίστη και η ελπίδα της εν Χριστώ Αναστάσεως γεννά την αφοβία, και έτσι έρχεται η χαρά που δεν λήγει ποτέ και προβάλλει το άνθος της ευλογημένης αγάπης».
Course Features
- Lectures 8
- Quizzes 0
- Duration 3 hours
- Skill level All levels
- Students 0
- Assessments Yes